Inork ez du nahi behatua eta jarraitua izatea. Batez ere sare sozialen gorakadarekin, pribatutasunaren babesari buruzko korronte argia dago; kontrolatuak izan gabe, gure informazioa gure kontra erabili gabe adierazpen askatasuna ematen diguten espazioei buruzko korrontea.
Hau ez da hain berria. Txikitatik bilatzen ditugu ezkutatzeko toki horiek, bihurrikeriak egin ahal izateko tokiak, helduek bertan egoteko debekurik inposatu gabe edo gaizki egiten ari garela esan gabe.
Adin horietan ere bada oraindik nolabaiteko tolesgabetasuna, eta argi eta garbi adierazten dute. Are gehiago, haien gordelekua ikustea gustatuko litzaizukeela esaten badiezu, ez zaituzte bakarrik gonbidatuko… ilusio handiz eramango zaituzte baita!
Baina errepikakorra da, eta ez da desagertzen denborak aurrera egin ahala, helduen gainbegiratzerik gabe elkartu ahal izateko leku mitiko hori. Dirudienez, oraindik ere arrisku batzuk dituzte lekuak dira. Agian, esparruen barruan sortzeko unea iristen da, ikasleek beren gisa har ditzaten erraztuz, baina segurtasun-neurri egokiekin.
Gainbegiratze- eta autonomia-faltaren, pribatutasunaren eta talde-sentimenduaren lana osasun-aktiboak dira, eta adin horietan oso ondo balioesten dira; beraz, gomendagarria litzateke hori buruan izatea ikastetxeak diseinatzerakoan.